အလှထူးပါဘိ
မြဖူးပြာအငုံနှင့်
လွှာရုံမှာ ညှာစုံကျင်းရော့ထင်
ဖြူဝင်း ငွေမှုန်လွှာတို့
လေယူရာ ရနံ့ညင်း
သင်းပျံခဲ့ သူ့ခြံမှာ။

ခွင့်သာခိုက်မှ မလိုက်ချင်လျှင်
အမိုက်နင့်ပြင် ရှိသေးလေလိမ့်လား
ခွင့်သာဆဲကမှ မခဲချင်းလျှင်
အလွှဲနင့်ပြင် ရှိသေးလေလိမ့်လား
ခွင့်သာတုန်းမှာ မရုန်းချင်းလျှင်
အရှုံးနင့်ပြင် ရှိသေးလေလိမ့်လား။

ဖြတ်ရမည့်လမ်း ခရီးကြမ်းနှင့်
စမ်းတဝါးဝါး လျှိုမြောင်ကြားကို
အားကိုးရာမဲ့ သွားတော့တဲ့လား။

ထားခဲ့ပါကွယ်
ဘယ်ဝယ်တောင်မြောက် လမ်းစ ပျောက်လည်း
တစ်ယောက်တည်းပဲ နေရဲပါ့မယ်။