၁။ လွတ်လပ်ခြင်းနဲ့ စည်းကမ်းမဲ့ခြင်းဟာ မဆိုင်ဘူကွ။ လူဟာ အသိဉာဏ်ရှိတဲ့ သတ္တဝါဖြစ်တဲ့ အတွက် စည်းကမ်းရှိဖို့ လိုတယ်၊ စည်းကမ်းဆိုတာ လူ့တန်းဖိုးပဲ။

၂။ လူဘဝမှာ အရေးကြီးဆုံးက သတိဆိုတဲ့ အရာပဲကွ၊ တရားဓမ္မကျင့်ကြံတဲ့ အခါ အရေးအကြီးဆုံးက သတိရှိ့ဖိုလိုတာပါပဲ၊ လူဟာ သေခြင်းတရားနဲ့ ပတ်သက်ပြီးတော့ သတိရှိဖို့ လိုတယ်။ သတိရှိတဲ့ အတွက် လူဘဝမှာ တိုးတက်ပြောင်းလဲမှုကြီး တွေ ဖြစ်နေတတ်တယ်။

၃။ လောကမှာ လူသုံးမျိုးရှိတယ်၊ အဲဒါကတော့ လူညံ့ရယ်၊ လူတော်ရယ်၊ လူသာမာန်ရယ်ပဲ။ လူသုံးမျိုးရှိတဲ့ မနက် လူညံ့က အများဆုံးပဲ၊ အနည်းဆုံးကတော့ လူတော်ပဲကွ၊ လူသာမန်တွေကတော့ အလယ်အလတ်လောက်ရှိတယ်။ လူညံ့ကတော့ အမြဲတမ်း သူများနောက်လိုက်ပဲ လုပ်တတ်တယ်။ သူတို့မှာ ဦးစီးခေါင်းဆောင်ချင်တဲ့ စိတ်ဓာတ်မရှိဘဲ အလုပ်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်လည်း မလုပ်တတ်ဘူး။ ကြိုးစားမှုလည်း အင်မတန်နည်းတယ်။တီထွင် ဖန်တီးခင်စိတ်လည်း အတော်နည်းတယ်။ ဒါကြောင့် လောကမှာ ဒီလိုလူမျိုးဟာ အမြဲတမ်း သူများနောက်လိုက် ဖြစ်ပြီး ဆင်းရဲနွမ်းပါးနေတတ်တယ်။ ဘဝမှာ အလိုမပြည့်မှုတွေ၊ စိတ်အားငယ်မှု၊ နိမ့်ကျမှုတွေ အများဆုံးကြုံ့တွေ့ရတယ်။

၄။ လူညံ့တွေဟာ လူတော်တွေလောက် မပင်ပန်းဘူး။ ဘဝမှာ သက်သာသလိုနေသွားကြတာများတယ်။ လူတော်တွေ့ကတော့ လူညံ့တွေထက်စာရင် အများကြီး ပိုပြီး ပင်ပန်းကြတယ်။ အားကြိုးမာန်တက် အလုပ်လုပ်ရတယ်။ တီထွင်ဖန်တီးရတယ်။ ယှဉ်ပြိုင်မူတွေ လုပ်ရတယ်။ တော်သထက် တော်အောင် အမြဲတမ်းကြိုးပမ်းနေရတယ်။

၅။ လူသာမာန်တွေဟာ လူညံ့နဲ့ လူတော်ရဲ့ ခြားမှာရှိတယ်။ လူသာမာန် တွေဟာ ဘဝမှာ အလယ်အလတ်တန်း အခြေအနေမှာ နေထိုင်ရတယ်။ လူတော်တွေ့ လောက် ဘဝ အခြေအနေ မတင့်တယ်သလို့ လူညံ့တွေလောက်လည်း ဘဝ အခြေအနေမနိမ့်ပါဘူး။”

၆။ အချို့သော လူတွေဟာ ဘဝကို လွယ်လွယ်နဲ့ ငြီးငွေ့ပြီး မကျေနပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဒါဟာ အလုပ်ကို အကောင်းဆုံး မလုပ်တတ်လိုပဲ။ လူတော်လုပ်မယ်လို့ ရွေးချယ်လိုက်ပြီးဆိုရင်တော့ အလုပ်ကို အကောင်းဆုံးလုပ်ပြီး၊ လူသားတွေကို ပေးဆပ်တဲ့ အနေနဲ့ အလုပ်လုပ်ဖို့ လိုတယ်ကွ။